Maart 2018 hadden we een lofprijsweekend in de Ardennen. Op zaterdagochtend had ik tijdens het gebed een beeld van 2 deuren, 1 van duisternis en 1 van licht. De deur van duisternis was dichtgetimmerd maar de deur van het licht stond wijd open. Het licht dat uit de open deur kwam scheen zo helder dat het de duisternis overwon. Ik dacht dat dit beeld een gewoon beeld was over dat ik zelf wat dingen had overwonnen de laatste tijd, maar later bleek dat het een voorbode was van wat anders…
Maar zondag bij het ontbijt was het nog wel even moeilijk. Een klein koekje eten was 1 ding, maar een heel bolletje… Brood was jaren als vergif geweest voor mij. Ik zat daar aan de tafel en smeerde braaf mijn broodje, maar toen lag het daar en waren er 13 paar ogen die mij vol spanning aankeken. Alles in mijn lichaam zei: nee dat kun je niet eten, je word er zo ziek van. Je weet toch dat dit het stomste is wat je kan doen. Maar aan de andere kant was er ook de stem die zei: je bent toch genezen, je moet nu wel doorzetten. Ik heb eerst 15 minuten naar het broodje gestaard en het af en toe gepakt en weer neer gelegd voor dat ik de bemoedigde blik van iemand kreeg die ik nodig had om echt een hap te durven nemen. Die hap was zo vol smaak dat ik er ontzettend van schrok dat brood zo kon proeven dat ik spontaan begon te huilen. Ik ben toen weggelopen van de eettafel en heb mijn broodje alleen in de keuken opgegeten. Terwijl ik daar in het zonnetje op de grond zat sprak God weer: Je krijgt je leven weer terug. Je had het niet door, maar er is veel van je geroofd doordat je nooit echt mee kon doen met anderen. Je at toch wat anders, je was toch een beetje een buitenstaander omdat je niet helemaal met de groep mee kon. Je bent de laatste tijd zo goed bezig. Je bent zo gegroeid. Dit is mijn kadootje voor jou.