Roland de Jong alias Captain Jack, Axel
Samen met mijn lieve vrouw Barbara en vier dochters Liloe , Naïmi, Mitsi en Inani wonen we in Axel. In 2004 waren wij aan het klussen in ons huis en tijdens het slijpen met een slijptol in de muur kwam er een stofdeeltje in mijn oog. ‘k Had er een beetje last van maar had niet het gevoel dat het blijvend letsel zou zijn. Het stofdeeltje kwam eruit en ik kon per slot van rekening ook weer normaal zien. De volgende morgen ging mijn linkerooglid niet helemaal meer open. Ik dacht dat het met de naweeën van het stofdeeltje te maken had. ’s Avonds had ik regelmatig last van dubbelzien, vooral als ik lichamelijk erg moe was. Na twee weken ging mijn ooglid nog steeds niet helemaal open en we besloten toch maar eens langs de dokter te gaan. Hij vertelde mij direct dat het niets te maken had met het stofdeeltje in mijn ogen en binnen twee uur stond ik bij de speciallist. Binnen 5 minuten concludeerde hij dat ik ‘myasthenia gravis’ had en hij stelde verschillende testen voor om zijn diagnose te bevestigen.
Na de eerste test, een weekje later, wist de specialist vrij zeker dat het MG (myasthenia gravis) was. Hij stelde een second opinion voor in Leiden, omdat daar meer specialisten zaten op dit gebied. Ze bevestigden als snel dat ik MG had en schreven me medicijnen voor die gebruikelijk worden genomen bij deze spierziekte. Ik vertelde hen dat ik de spierversterkers wel wilde nemen, maar niet de gebruikelijke medicijnen, zolang het niet levensbedreigend werd. Dit vonden de specialisten erg vreemd. De gesteldheid van mij oog ging snel achteruit, wat betekende dat ik mijn oog nauwelijks nog kon openhouden en ik de hele dag dubbel zag. De medicijnen die ik kreeg om mijn spieren te sterken werkten niet afdoende en ik zou zwaardere medicijnen moeten gaan nemen die tevens mijn immuun systeem zouden verslapen, en tijdens het gebruik van de medicijnen geen zouden kunnen krijgen.
Ondertussen gingen ik vaak voor gebed naar voor in de kerk en gingen we naar verschillende genezingsdiensten zoals bij Jan Zijlsta. Er werd ook thuis en bij andere mensen voor mij gebeden. Zelf had ik er niet zo heel veel vertrouwen in dat al dat bidden zou werken. Toch wilde ik het graag geloven en dus bleven we bidden. We besloten dat ik geen medicijnen zou nemen. Enerzijds door een overtuiging van God in ons hart en anderzijds door de kinderwens die we hadden met mogelijk negatieve effecten van de voorgeschreven medicijnen. Het betekende wel dat ik hele dagen met een lapje voor mijn ogen moest lopen, omdat ik bijna de hele tijd alles dubbel zag en mijn ene oog nauwelijks kon openen of bewegen. Het lapje gaf mij verlichting, maar veel kinderen wezen je na of vroegen of je een piraat was.
Barbara werd zwanger en we kregen onze 1e dochter op 13 Jan 2006. We waren dolgelukkig! We bleven nog steeds bidden voor mijn oog en zelfs ik kreeg steeds meer de overtuiging dat het goed zou komen. Soms als ik wakker werd kon ik een paar seconde met twee ogen kijken en zag ik alles weer met diepte. Na verloop van tijd werden die seconden minuten. Ja, elke maand leek het steeds iets beter te gaan. Op een dag lukte het mij weer om zonder lapje naar mijn werk te rijden, waarna mijn oog zo moe was dat ik het lapje weer moest gebruiken. Ik probeerde vaak zonder lapje te werken en het lukte steeds beter. Wel hing mijn ooglid nog steeds half dicht. Naar boven kijken was dan ook zeer moeilijk. Maar naar een paar manden kon ik een hele dag zonder lapje kijken. Mijn ooglid bleef nog wel een beetje hangen, maar heel langzaam kwam hier ook verbetering in. Andere mensen zagen dit ook en dan mocht ik vertellen dat dit puur door gebed kwam.
De specialist, waar bij ik liep, was verbaasd dat mijn oog zo goed hersteld was en dit zonder medicijnen. Hij wilde mij over een jaar nog wel eens zien om te kijken of het blijvend was. Na dat jaar was het zelfs nog beter dan verwacht en ik hoefde geen vervolg afspraak te maken. In maart 2007 merkte ik zelf geen afwijking meer aan mijn oog en ook aan de buitenkant kon je geen afwijking meer zien. Ik kan dan ook zeggen dat ik 100% genezen ben puur door gebed.
Waarom dit mij overkomt weet ik niet, maar wat ik er van geleerd heb heeft veel waarde. Mijn relatie met God en mijn vertrouwen in God zijn een stuk verbeterd. Mijn geloof is versterkt en ik weet zeker dat bidden helpt al gebeurt het niet altijd direct en moet je soms volharden in je gebed. Zelf praat ik nu dagelijks met God en zie de beloftes die in de bijbel staan tot werkelijkheid komen en weet zeker Hij ons hoort en ons enorm lief heeft.