Ik groeide op in een modaal gezin, dat bestond uit vader, moeder en twee dochters. Al op jonge leeftijd merkte ik, dat er thuis iets niet klopte. Als mijn moeder een blauw oog had werd me verteld, dat ze zich aan de kast had gestoten. Van mijn hele vroege jeugd weet ik me niet zoveel te herinneren, maar wel, dat ik voor mijn 6e jaar tussen 2 vechtende ouders stond, die mekaar met de schoenen in de haren vlogen. Elk had ook zijn/haar eigen slaapkamer in huis. Als kind dacht je dat dit zo hoorde. In de eerste klas van mijn lagere school werden we door onze vader van school gehaald, midden in een les en er werd ons verteld, dat we voor onze gezondheid er een tijdje uit moesten. Naar een gezondheid kolonie. Na bijna een half jaar mochten we weer naar huis. Maar later zijn we nog verschillende keren moeten verhuizen van het ene pleeggezin naar het andere.
Na de huishoudschool ben ik gaan werken in de zorg. Met 17 jaar ben ik op kamers gegaan in de buurt van mijn zus. Als ik bij mijn zus kwam logeren, lag er een vreemde man bij me in bed. Het was flower power tijd. Seks met meerdere mannen was “in” werd me verteld en ze leerde me alcohol drinken door dat stiekem in mijn 7-up te doen, die ik ook nog nooit had gedronken. Mijn zelf respect daalde al snel naar 0. Al gauw kon je mij na mijn werk tot in de vroege ochtend uurtjes vinden in de kroeg. Er was er niet één die ik niet kende. Ik had meerdere relaties en ontmoette een ruim 40 jaar oudere man waar ik een tijd mee optrok en als we geen slaapplaats hadden, kraakte hij een magazijn, waar we sliepen en die we vóór openingstijd weer verlieten. Het leven had voor mij geen waarde meer en ik begon zelfs aan zelfmoord te denken. Ik geloofde niet meer in de goedheid van de mens, kreeg een hekel aan alles wat tussen de leeftijd van kind en ouden van dagen inzat. Het kon me dus ook niets meer schelen wat er met mij gebeurde. Als ontbijt dronk ik bier om de kater weg te werken en ging naar mijn werk. Mijn bed zag ik niet veel. Politie kwam voor mij en mijn drink vriendin op het werk, maar omdat ik toch mijn werk redelijk deed en kon scheiden van privé, mocht ik blijven.
In die tijd kwam er een meisje van 18 werken, die zelf verslaafd was geweest, maar Jezus had ontmoet in haar leven. Haar vader was toen ze 16 was aan tbc overleden en haar moeder lag toen op sterven van kanker. Zij sprak over Jezus alsof ze Hem kende en getuigde vrijmoedig over haar geloof. Toch moest ze eerst weer een tijdje naar huis om haar moeder en 2 broers te verzorgen en het grote herenhuis waar ze woonden te onderhouden. Na zo’n 3 weken was ze terug, had haar moeder begraven, maar getuigde nog steeds blijmoedig van de wonderen die God in haar leven deed. Dat zette me aan het denken. Ik raakte bevriend met haar, maar was zelfs bang geworden om de Bijbel zelfs maar aan te raken. Ik kreeg een chronische kwaal waarvan de dokter me niet kon genezen en hij ontdekte op de foto’s iets in mijn voorhoofd wat er niet hoorde, maar wat me wel veel hoofdpijn bezorgde. Ik slikte kalmeringstabletten en liep regelmatig op mijn werk met hoge koorts. Totdat dit gelovige meisje zei dat het voor God een peulenschil was om mij te genezen. Ze vertelde me hoe zij het naar God had uitgeschreeuwd: “Jezus, als je echt bestaat laat het me dan zien.” En dat had Hij gedaan. Ik heb die avond ook uitgeroepen naar God en het eerste teken was, dat Hij me op slag genas en dat er op de latere foto’s niets meer terug te vinden was. Ik werd zo vervuld van Zijn blijdschap, dat ik het wel van de daken wilde schreeuwen. Op mijn werk begrepen ze niet wat er gebeurt was. Ik verbrak mijn relatie met die man, die dacht, dat ik volslagen gek was geworden. Ik sloot me aan bij Youth for Christ, we zongen met elkaar geestelijke liedjes in de openbare bus. Er begon voor mij een hele nieuwe tijd.
Daarna volgde een lange weg met vallen en opstaan. God heeft vele wonderen in mijn leven gedaan en ik ben van meerdere dingen genezen, waar de dokter geen antwoord op had. Hij heeft me ook van veel dingen bevrijdt. Ook van de alcohol. Mijn ouders hebben door mijn radicale bekering samen opnieuw hun leven aan God gegeven. Mijn zus woont al jaren alleen en heeft een nieuw leven opgebouwd en haar kinderen zijn gelukkig getrouwd en hebben zelf weer kinderen. Gelukkig is na een turbulente jeugd alles goed gekomen.
Ik ben nu al weer bijna 30 jaar met mijn 2e man getrouwd. We hebben geen kinderen, wel een pleegzoon met zijn gezin en we hebben veel kinderen mogen opvangen en een kinder Bijbel club thuis gehad. Later hebben we ook tijdelijk alcohol- en drugs verslaafden thuis opgevangen en door genade veel mogen leren. Ik heb mezelf terug gevonden in de Heer. God is trouw, hij laat je niet vallen. Hij is liefde, maar ook rechtvaardig. Maar wij zelf moeten wel keuzes maken en willen veranderen. Dan zal Vader door zijn zoon Jezus dingen in je leven doen, die jijzelf niet kunt. Mijn tranen van verdriet werden vreugdetranen , toen ik ging ontdekken hoeveel Jezus van me hield, ondanks mijn rebellie en fouten, die ik maakte. En als ik terugkijk op mijn leven, kan ik me alleen nog maar verwonderen en danken. Aan Hem zij de eer.
In die tijd kwam er een meisje van 18 werken, die zelf verslaafd was geweest, maar Jezus had ontmoet in haar leven. Haar vader was toen ze 16 was aan tbc overleden en haar moeder lag toen op sterven van kanker. Zij sprak over Jezus alsof ze Hem kende en getuigde vrijmoedig over haar geloof. Toch moest ze eerst weer een tijdje naar huis om haar moeder en 2 broers te verzorgen en het grote herenhuis waar ze woonden te onderhouden. Na zo’n 3 weken was ze terug, had haar moeder begraven, maar getuigde nog steeds blijmoedig van de wonderen die God in haar leven deed. Dat zette me aan het denken. Ik raakte bevriend met haar, maar was zelfs bang geworden om de Bijbel zelfs maar aan te raken. Ik kreeg een chronische kwaal waarvan de dokter me niet kon genezen en hij ontdekte op de foto’s iets in mijn voorhoofd wat er niet hoorde, maar wat me wel veel hoofdpijn bezorgde. Ik slikte kalmeringstabletten en liep regelmatig op mijn werk met hoge koorts. Totdat dit gelovige meisje zei dat het voor God een peulenschil was om mij te genezen. Ze vertelde me hoe zij het naar God had uitgeschreeuwd: “Jezus, als je echt bestaat laat het me dan zien.” En dat had Hij gedaan. Ik heb die avond ook uitgeroepen naar God en het eerste teken was, dat Hij me op slag genas en dat er op de latere foto’s niets meer terug te vinden was. Ik werd zo vervuld van Zijn blijdschap, dat ik het wel van de daken wilde schreeuwen. Op mijn werk begrepen ze niet wat er gebeurt was. Ik verbrak mijn relatie met die man, die dacht, dat ik volslagen gek was geworden. Ik sloot me aan bij Youth for Christ, we zongen met elkaar geestelijke liedjes in de openbare bus. Er begon voor mij een hele nieuwe tijd.